به گزارش پایگاه خبری تماشاگران امروز/فولاد خوزستان را اهالی فوتبال با نام باشگاهی سازنده و البته فرهنگی می‌شناسند که در همه سالهای گذشته کمترین حاشیه را داشته و بازیکنان زیادی را هم به فوتبال ایران معرفی کرده است، اما دیدار با پرسپولیس نمایش متفاوتی از باشگاهی بود که دیگر «فولاد» نیست و به سمت و سوی دیگری می‌رود.

تیمی که تنها نماینده ایران در مرحله یک هشتم نهایی لیگ قهرمانان آسیاست و باید با رقیبانی حرفه‌ای با سطح بالای فنی رقابت کند، با وجود همه هزینه‌هایی که برای آن شده نه از نظر فنی و نه از نظر رفتار حرفه‌ای نیمکت نشینانش در حد حضور در آسیا نیست.

فولاد برابر پرسپولیس به پیروزی رسید اما نمایش فنی و حرفه‌ای این تیم «یک بازنده» بزرگ بود. تیمی که اکثر دقایق بازی را دفاع کرد و با ایجاد حاشیه و درگیری به فکر تلف کردن وقت برای رسیدن به پیروزی بود.

فولاد به دلیل زیادی با «خودش» فاصله گرفته است. این را می‌توان از اتفاقات حاشیه‌ای دیدار با پرسپولیس متوجه شد. جایی که بدون اعلام دلیل خاصی بازی با تیم صدرنشین را بدون تماشاگر کردند اما افراد نزدیک به خودشان و آنهایی که باید در ورزشگاه بودند را روی سکوها نشاندند.

حضور افرادی که تأثیر مستقیم بر روی عملکرد داور داشتند در ورزشگاه خالی که صدای روی سکو به راحتی گوش داور را نوازش می‌دارد قطعا نمی‌تواند بدون هدف و بی برنامه باشد. حضور این افراد به قدری تأثیرگذار بود که صدای مسئولان و کادر فنی و بازیکنان پرسپولیس را درآورد.

اما کادر فنی و نیمکت نشینان فولاد که در رأس آنها جواد نکونام حضور دارد. همگی بازیکنانی بودند که در دوره خودشان بزرگ و تأثیرگذار بودند اما حالا رفتارهای از خود نشان می‌دهند که بسیار کوچک و دور از شان فوتبال و نیمکت یک تیم فرهنگی و نماینده ایران در آسیاست.

نیمکت نشینان فولاد از دقیقه اول دیدار با پرسپولیس به خاطر هر سوت داور اعتراض کردند و تا لبه خط آمدند و با داد و فریاد سعی در برهم زدن آرامش داور داشتند. اعتراض‌ها تا جایی گسترده شد که سرمربی این تیم پس از دریافت دو اخطار از کنار زمین اخراج شد.

سایر نفرات هم این پتانسیل را داشتند که اخراج شوند اما موعود بنیادی فر که به نظر می‌رسید تحت تأثیر فضای وحشتناک نیمکت حریف و سروصدای برخی تماشاگران روی سکو قرار گرفته بود، برای بدتر نشدن اوضاع کارت های بیشتری به نیمکت نشینان نداد.

بر روی نیمکت فولاد پیشکسوتانی حضور دارند که در زمان فوتبالشان هم پرسروصدا و پرحاشیه بودند. از مهدی هاشمی نسب گرفته تا حسین کعبی و ... با این حال حتی اعضایی هم که در دوران فوتبالشان بازیکنان آرامی بودند به خاطر فضایی فکری که روی نیمکت این تیم به وجود آمده است به «داد زن های» قهاری تبدیل شده‌اند که با هر سوت داور از جا کنده می‌شدند و بر سر قاضی میدان فریاد می‌زدند و سعی در تغییر فضا داشتند.

پرسش این است که آیا این نیمکت می‌خواهد فولاد را در آسیا هدایت کند؟ آیا این نیمکت می‌تواند در آسیا با هر سوت داور چنین گستاخانه بر سر داور فریاد بزند و به هر تصمیم او اعتراض کند؟

فولاد نه تنها نمایشی پرحاشیه و غیرحرفه‌ای کنار زمین داشت بلکه از نظر فنی هم تیمی ضعیف و دور از انتظار بود. آنها در دیدارهای گذشته هم نمایش قابل قبولی نداشتند و طوری نتیجه گرفته‌اند که در پایان هفته هفدهم لیگ برتر با 24 امتیاز در رده هشتم جای گرفته‌اند و شانس بسیار کمی برای قرار گرفتن بین چهار تیم اول دارند.

نماینده ایران اگر بخواهد با این شرایط در مرحله یک هشتم نهایی لیگ قهرمانان آسیا شرکت کند، قطعا همین مرحله پایان کارش خواهد بود.