خطر اخلاق فاسد لوکس گرایی و ثروت اندوزی مجلس را تهدید می‌کند

المُلکُ یَبقی مع الکُفر؛ وَلا یَبقی مع الظّلم. هرچند این جمله مشخص نیست متعلق به معصوم باشد و ممکن است سخنی از بزرگان و نخبگان باشد، به هر روی؛ سخنی زیبا، منطقی و حکیمانه است. ما به عنوان کسانی که پیش از دهه پنجاه به دنیا آمده‌ایم و چند دهه داریم زندگی می‌کنیم؛ هنگام پیروزی انقلاب و پس از آن، این جمله را بارها از صدا و سیما در سرود ویژه و زیبایی شنیده ایم. بله، خیلی از سردمداران حکومت های غربی و شرقی، اصولا از دیدگاه ما مشرک یا کافر هستند، اما نظام حکومتی شان هنوز پابرجاست. بعضی از آنها هم مثل اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی یا رومانی، صربستان و غیره دچار تغییرات زیادی شدند و از بین رفتند. مولا علی؛ علیه السّلام که ما شیعیان خیلی به شخصیت و مرام و عظمتش اعتقاد داریم و به آن اقتدا می‌کنیم، بارها به زعما، خلفا، امیران و سرداران و شیوخ و اکابر امّت هشدار داده‌اند که مبادا خُلق و خویِ پادشاهان و اُمرای زورگو و دنیاطلب را بگیرند، ایشان حتی در خطبه‌ها و نامه هایش که برای والیان تحت امرش، می‌فرستاد، شدیدا تاکید می‌کرد که مبادا بر سفره ثروت مندان و متموّلان بنشینند که اگر چنین کردند، دیگر والی ما نیستند. امام علی علیه السّلام؛ تاکید موءکّد نموده‌اند که هر مسئولی در نظام و حکومت اسلامی باید ساده زیست باشد و در حد مساکین و نیازمندان زندگی کند تا بتواند درد محرومان را بفهمد و از سویی نبایستی هرگز به فکر استفاده از بیت المال مسلمین برای تأمین آسایش و رفاه خودش باشد. رهبر معظم انقلاب و حضرت امام خمینی نیز کرارا بر ضرورت ساده زیستی کارگزاران نظام اسلامی تاکید کرده‌اند، امّا در حال حاضر وزرا، معاونان وزرا، نمایندگان مجلس و حتی مدیران رده های میانی نیز، عمدتا به فکر زراندوزی، کسب قدرت سیاسی و اقتصادی و به عبارت روشن تر در اندیشه میلیاردر شدن هستند و بسیاری از آنان به هزار میلیارد هم راضی نمی‌شوند. حقوق برخی مدیران بخش خصوصی و نیمه دولتی کم تر از دویست و سیصد میلیون در ماه نیست. نمایندگان مجلس که قانون شفّافیّت را مطرح و تصویب کردند، پایبندنیستند و گوش به انتقادات و اعتراضات گسترده رسانه‌ها هم ندادند. امام خمینی با آن همه عظمت و ویژگی کاریزماتیک و پر ابهتی که داشتند، در کمال خضوع و فروتنی می‌گفت به من نگویید رهبر، به من بگویید خادم و نوکر مردم، امّا اکنون یک نماینده ضعیف و ناتوان، طوری رفتار می‌کند که العیاذا بالله انسان تصوّر می‌کند خداست و باید او را سجده کرد! به راستی چرا این طور شده و چرا نمایندگان خود را اربابان و سروران مردم و مردم را نوکر خود می‌پندارند؟ این شیک پوشی و خودرو آخرین سیستم سوار شدن، این خود را ایزوله و کانالیزه کردن، این همه خودبزرگ بینی و تکبّر را نمایندگان کنونی از کجا آورده‌اند و چرا فکر می‌کنند تافته جدابافته اند؟! نمایندگان مجلس امروزه به طرزی باور نکردنی به دنبال سیاسی بازی، یارگیری، معامله گری، کار اقتصادی و پول روی پول گذاشتن هستند و در این مسیر، دست به هر کاری می‌زنند تا به مقصود خود برسند. این قدر هم قانون و ضدّ قانون و ترفند و تزویر و پاچه خواری را یاد گرفته‌اند که می‌توانند میلیاردها تومان را طوری در سیستم پول شویی قرار دهند که هیچ کس نتواند به آنها شک کند. نماینده‌ای که تا چند سال پیش هیچ کس به او کوچک ترین توجهی نمی‌کرد، حالا به لطف روش های غلط انتخابات و اشتباه های مکرّر مردم، خودش را در جایگاهی می‌بیند که برایش قدرت و پول و ثروت تولید می‌کند. کسی هم از او نمی‌پرسد قبلا چه بوده‌ای، الآن چه هستی و این همه پول و خانه و ماشین و کارخانه و.‌‌.. را از کجا آورده ای؟! همین نماینده؛ با خدم و حشم و دفتر و دستک و جلسات و ماشین و رفت و آمد و نگهبان و محافظ و ... ماهیانه چهارصد پانصد میلیون تومان مردم را نفله می‌کند و البته اصلا و عملا کاری هم به مردم ندارد و به هیچ وجه، در مسیر تأمین خواسته‌ها و نیازهای مردم، گام بر نمی‌دارد. می‌گویند در اخلاق و فرهنگ و شرع اسلام؛ جواب سلام واجب است، امّا این نمایندگان مطابق معامله گری و محاسبه کردن شرایط، جواب سلام آدم راهم نمی‌دهند! چه نماینده اش و چه مدیرش، امروزه باید همه آحاد جامعه، تعظیم شان کنند و خرده فرمایش های شان را اطاعت نمایند. نمایندگان ما از یک نظر خیلی عاقل و فهیم اند، برای این که رأی آوردند و راهی مجلس شدند، شروع می‌کنند به تشکیل اکیپ های مزدور و اجاره ایِ رسانه‌ای که در ازاء دریافت پول، تمام فضاهای مجازی از ایتا و روبیکا و بله گرفته تا واتساپ و تلگرام و فیس بوک و غیره را تحت اختیار خود در آورده و به نفع نماینده موردنظر خود، هزاران واژه و عبارت و جمله و عکس و فیلم و امثالهم را به خدمت خود در می‌آورند.

وقتی که مردم علی رغم هزاران، بلکه میلیون‌ها بار نصیحت و وصیت و پند و اندرز، بد انتخاب می‌کنند و هر فرصت طلب بی کفایت متکبّری را به مجلس می‌فرستند، نتیجه اش این می‌شود که مجلس قوانینی وضع و تصویب می‌کند که تنها منافع عده معدودی سرمایه‌دار را تأمین می‌کند و اساسا کاری به عامّه مردم، ندارد.
در مقابل این قشر زیاده خواه متکبّر باید محکم ایستاد و آنها را از اسب غرور به زیر کشید. سکوت در برابر کسانی که هر روز و هر ساعت و هر لحظه چنگ به صورت مردم می‌زنند، مردم را به حساب نمی‌آورند، پیام و تلفن مردم را پاسخ نمی‌دهند، افراد را تحقیر می‌کنند، ظلم است. خطر این نمایندگان بدون تردید برای انقلاب و نظام زیاد است.