وقوع پاندمی کرونا بسیاری از روندهای رایج در جهان را دستخوش تغییرات جبری کرد و در عرصه مناسبات اجتماعی، بشر قرن ۲۱ را با محدودیتهایی روبه‌رو ساخت که تا پیش از آن، تنها در کتاب های تاریخی یا فیلم‌ها علمی تخیلی نظیرش را دیده بود. دگرگونیهایی که فشارهای ناشی از آن اغلب جوامع را متاثر ساخت و در این بین جوامع محلی و کوچک که از امکانات و زیرساختهای کمتری برخوردار بودند، بیشتر متحمل خسران شدند. حال تحلیلگران بر این باورند که رونق دوباره گردشگری در دنیا، راهکاری اثربخش و پایدار برای برون رفت از شرایط بحرانی فعلی است. صنعتی که به کمک قابلیت های اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی که در بطن خود دارد، خواهد توانست بخشی از آسیب‌ها و تجربیات تلخ بشری را ترمیم نماید. بر همین اساس سازمان جهانی گردشگری (UNWTO) برای روز جهانی گردشگری در سال ۲۰۲۱، شعار «گردشگری برای رشد فراگیر» را تعیین و اعلام کرده است. چراکه گردشگری با بکارگیری خدمات و صنایع خلاق می‌تواند نیرو محرکه‌ای سازنده در دنیا بوجود آورد تا از رهگذر زایش آن، چرخه های اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی در جوامع مختلف به حرکت درآمده و شرایط به سمت بهبود و عادی شدن برود.
این در شرایطی است که ما در زمینه آموزش های عمومی گردشگری با خلا جدی مواجهیم. در عرصه آموزش پایه در نظام آموزش و پرورش تقریبا برنامه یا طرح درس مشخصی در خصوص آشنایی با اصول گردشگری و سفر نداریم و در عرصه آموزش عالی نیز این مباحث تنها در رشته های دانشگاهی مرتبط با حوزه گردشگری وجود دارند. در زمینه آموزش عمومی جامعه نیز رسانه های جمعی کمتر رویکرد مشخصی برای آشنایی مردم با قواعد گردشگری و نحوه مواجه با جاذبه های فرهنگی و طبیعی و نیز چگونگی مواجه با جوامع محلی دارند. حال در این شرایط اگر بخواهیم در خصوص رونق گردشگری در دوران پس از کرونا سخن به میان آوریم، در مسیر این رشد فراگیر، چالش های مهمی پیش روی ما قرار دارد. برای نمونه شبکه های اجتماعی به عنوان مرجع اطلاع رسانی غیر رسمی جامعه، عرصه جولان دادن اینفلوئنسرهای موبایل به دست است که اغلب صرفا با هدف جذب فالوور و درآمدزایی، به تبلیغ سفر می‌پردازند. و بدون هیچ توجهی به تبعات تبلیغات افراطی و معرفی مناطق بکر و بدون زیرساخت برای سفر، مخاطبان خود را تهییج می‌کنند تا تجربیات اغراق شده تازه‌ای را در سفر به آن نواحی کسب کنند. در حالی که نبود زیرساخت لازم برای سفر به مناطق بکر، به جای رشد، موجب نتایج منفی می‌شود. و شوربختانه در برابر این رویه های معیوب، سازوکار بازدارنده و یا کنترل آگاهانه‌ای هم بر فعالیت این افراد از سوی نهادهای متولی امر وجود ندارد.